43 տարի է ինչ Համազգայինի «Անի» պարախումբը, ղեկավարութեամբ Սիւզի Բարսեղեան-Դարբինեանի եւ Եղիա Հաշոլեանի, գոյատեւում է, ու նպատակասլաց եւ անշեղ հայրենասիրական ոգով ծաւալում է իր գործունէութեան դաշտը պարարուեստի բնակավայրում։ Պարը հիմնական նշանակութիւն ունեցող մի երեւոյթ է. ամէն գեղարուեստ պարի մէջ է պարփակւում: Իբրեւ շարժում՝ պարը շատ կարեւոր դեր ունի ապագայ նոր սերունդի գեղարուեստական շարժումի մէջ, ինչպէս երաժշտութիւն, քանդակագոծութիւն եւայլն… շարժում է, եւ ամէն կեանքի մէջ պար կայ. արդէն ամբողջ տիեզերքը պար է: Մարդկային կեանքի մէջ երկու տեսակ պար կայ՝ ուրախութեան եւ տխրութեան… Ազդուելով կեանքի երեւոյթներից՝ շարժւում ես, արտայայտւում համապատասխան պարական դիրքերով:
«Անի» պարախումբի պարերը լոկ պար չեն, այլ՝ մի ողջ ազգի պատմութիւն, որ ունի իր ցաւն ու վիշտը, յաղթանակն ու հպարտութիւնը: Պարե՛ց «Անի»ն…
«Պարի՛, «Անի՛», Արցախի հետ միասին պարի… Պարի՛, որովհետեւ ոչ թէ քո տօնն է այսօր, այլ Հայաստան աշխարհի տօնն է, Ղարաբաղի տօնը… Մօտ է այն օրը, երբ մենք էլ ձեզ հետ միասին ազգով մէկ պիտի Նախիջեւանում պարենք, Կարս, Արտահան, Մասիս լերան լանջին պարենք»… Այսպէս կուռ հաւատքով ու նպատակասլաց ոճով հանդէս եկաւ օրուան հանդիսավարուհի Նունէ Աւետիսեանը՝ Կիրակի, Հոկտեմբեր 28, 2017-ի երեկոյեան ժամը 6-ին, Գլենդել Հայ Սքուլի հանդիսասրահում:
Բոլորիս համար պարզ է, որ պատմութիւնը սկսւում է եւ շարունակւում նոր սերունդով, որով կերտւում է ազգային նկարագիրը: Ահա՛ թէ ինչու Համազգայինի «Անի» պարախումբը 43-րդ իր տարեդարձին նուիրուած համոյթը սկսեց նոր շունչով ու ներշնչումով։ Նպատակը նոյնն էր՝ նոր սերունդի հայեցի դաստիարակութիւնը…